Pożegnalne Muffinki

No może nie do końca muffinki. Może raczej "Pożegnalne Babeczki". A wszystko przez moje ciągoty do kuchni retro. Zbuntowałam się przeciwko amerykańskości i zamiast w pilotkach upiekłam je w takich staroświeckich, metalowych foremkach do kruchych babeczek, które należały jeszcze do mojej Babci. 

A pożegnalne, bo chciałam się jakoś sympatycznie pożegnać z załogą Szklanego Wieżowca. No i w ramach pożegnania zaniosłam im babeczki na osłodę szczurzego, korporacyjnego życia. Przepis pożyczyłam sobie od Dorotus z blogu Moje Wypieki . Podpasował mi tematycznie. Muffinki kawowo-czekoladowe, lekko piekielne w kolorze i bez przesadnej słodyczy, a w dodatku w Szklanym Wieżowcu kawę piło się na hektolitry. Oryginalnie nazywają się inaczej, ale mieszanka kawy i czekolady aż się prosi o nazwę:

B a b e c z k i    M o c c a

Składniki:

1/2 kostki miękkiego masła

125 g cukru (w oryginale Muscovado)

2 jajka

125 g mąki

1/2 łyżeczki sody oczyszczonej

1/2 łyżeczki proszku do pieczenia

1 łyżka kakao

1 łyżka mielonej kawy naturalnej (w oryginale espresso w proszku)

50 g gorzkiej czekolady ( u mnie wedlowska "Jedyna")

1-2 łyżki mleka (jedna wystarczyła w zupełności)

Wykonanie: 

Z racji utrudnienia sobie roboty metalowymi foremkami, zaczęłam właśnie od nich. Wymagają solidnego natłuszczenia i wysypania bułką tartą, co trochę przy takich drobiazgach jednak trwa.

Utarłam mikserem masło z cukrem, aż na puszysty krem. Taki puch zmiksowałam z jajkami. Zmieszałam ze sobą wszystko "sypkie" czyli mąkę, kakao, kawę, sodę i proszek i ciągle miksując stopniowo dodawałam do masy maślano-jajecznej.Na końcu dorzuciłam roztopioną w mikrofali czekoladę i jeszcze raz przemieszałam mikserem. I właściwie tyle. Ponieważ pięknie rosną, wyszło mi z takiej porcji nie 12, a 20 babeczek. 

Piekłam w 200 stopniach metodą "do suchego patyczka". 

Jeszcze gorące babeczki wyjmowałam z foremek natychmiast po wyjęciu ich z piekarnika. A po ostygnięciu smarowałam gęstą polewą zrobioną z tabliczki gorzkiej czekolady z dodatkiem odrobiny masła i łyżką kawy. Na wierzchu układałam białą chmurkę z płatków migdałowych.  

Babeczki są prawie doskonałe - mieciutkie, niesłychanie puszyste. Ale przecież nie byłabym sobą, gdybym czegoś nie pozmieniała. Natchnieniem okazała się moja Mama, która akurat opowiadała, że właśnie jadła gdzieś muffinki z jabłkami. A ponieważ to czas szarlotek, natychmiast na bazie tego samego przepisu skomponowałam sobie:

C y n a m o n o w e    B a b e c z k i    z    J a b ł k i e m

Składniki: 

1/2 kostki miękkiego masła,

125 g cukru

125 g mąki

2 jajka

1 łyżeczka cynamonu

po 1/2 łyżeczki sody i proszku do pieczenia

2 jabłka drobno posiekane i podsmażone z cukrem i cynamonem jak do szarlotki

Wykonanie:

Praktycznie dokładnie tak jak w przepisie powyżej. Masło utarłam z cukrem, dodałam jajka, a potem do masy maślano-jajecznej stopniowo wszystko sypkie. 

Najpierw wypełniłam babeczki (tym razem wyszły 24) połową ciasta, do każdej foremki nałożyłam po łyżeczce jabłek i zalałam resztą ciasta. 

Piekłam tak samo. Wierzch dekorowałam lukrem ukręconym z cukru pudru i soku cytrynowego. 

PS. A propos cytryny . . . kiedyś koleżanka zdradziła mi świetny sposób na zniwelowanie smaku proszku do pieczenia, który niektórych trochę drażni. Przed dodaniem do ciasta wystarczy skropić go sokiem z cytryny. Spieni się od razu i w żołądku już nie musuje. W rośnięciu ciasta to nie przeszkadza, a działa - wypróbowałam.

S m a c z n e g o !