Lukrowane Pierniczki

No wiem, wiem. Jeszcze trochę za wcześnie na świąteczne wpisy. Ale nic na to nie poradzę, że Pierniczki Mojej Babci trzeba upiec co najmniej 4, a najlepiej 6 tygodni przed Świętami. Taki ich urok. Kiedy wyjmuje się je z pieca, wydaje się, że są totalnie niedopieczone. Gdy tylko wystygną, robią się twarde jak kamień i dopiero po kilku tygodniach miękną, kruszeją i zaczynają nadawać się do jedzenia. Nie mam pojęcia dlaczego. Tak po prostu jest. 

Babcia zwykle piekła te pierniczki, zamykała w papierowych torebkach, a później upychała po wszystkich kuchennych szafkach. Wszyscy korzystaliśmy z byle okazji, żeby Jej je wykradać. Wycinała je foremkami, lukrowała, czasem ozdabiała posypką. I wcale Jej się nie dziwię. Miała sześcioro dzieci i tuzin wnucząt, a z czasem jeszcze gromadę prawnucząt i każdy dostawał przed Świętami paczuszkę z tymi pierniczkami. A w dodatku część tajemniczo znikała dużo wcześniej. Kiedy przeczytałam Jej przepis, przeraziłam się - był obliczony na i 2,5 kg mąki! 

W tym roku postanowiłam użyć Babcinego przepisu, ale chciałam żeby moje pierniczki były wyjątkowe, wycinałam je więc ręcznie i żmudnie malowałam kolorowymi lukrami przy użyciu pędzelka. Przeliczyłam porcję na 1,5 kg mąki. Wyszło mi z tego około 150 pierniczków, a do tego chatka i sanie z reniferami, więc kwestia prezentów dla znajomych rozwiązała się sama. Zrobienie i ozdobienie tego wszystkiego zajęło mi równiuteńki tydzień. Do zdobienia użyłam szablonów z książki Agnieszki Bojrakowskiej - Przeniosło "Ozdoby z Piernika". Efekty i przepis prezentuję poniżej.

Jeszcze jedno - to jest dla mnie swoista podróż sentymentalna. To pierwszy rok, w którym gotowanie jest dla mnie tak ważne, świadome i samodzielne. Dlatego właśnie rezygnuję z wszelkich gazetowych porad i korzystam z Rodzinnej Skarbnicy Wiedzy. Mojej Babci już nie ma, ale pozostał mi po niej pożółkły zeszyt i mnóstwo luźnych, zapisanych ołówkiem karteczek. Stanowią mój skarb i od nich zaczynam. Te Święta będą u nas bardzo staroświeckie, dokładnie takie jak u Babci. 

L u k r o w a n e   P i e r n i c z k i   M o j e j   B a b c i

Składniki:

(przeliczyłam porcję na rozsądniejsze 1/2 kg mąki)

1/2 kg mąki

3 dag cukru

5 dag masła

2 jajka

20 dag miodu

1 dag sody oczyszczonej

1 opakowanie przyprawy do piernika

Wykonanie:

Miód wylewam na patelnię, mieszam z cukrem i przyprawą korzenną. Smażę aż wszystko połączy się w gęsty, gładki syrop. Zapach jaki unosi się przy tym w całym domu, jest już nagrodą samą w sobie. 

Mąkę mieszam z sodą i wysypuję na stolnicę, robię w niej wgłębienie do którego wbijam jajka i wlewam mieszankę miodowo-przyprawową. Zagniatam gładkie ciasto i wstawiam na 3-4 dni do lodówki.

Dopiero po tym czasie rozwałkowuję ciasto (jeśli pierniczki mają być ręcznie wycinane, polecam rozwałkowanie bardzo cienko, bo rosnąc łatwo tracą kształt i pękają na powierzchni). Przykładam papierowy szablon i wycinam nożykiem pożądany kształt. 

Układam na omączonej blasze i wkładam najpierw na kwadrans do lodówki (dzięki temu nie odkształcają się), a później dopiero na kwadrans do piekarnika. Po wyciągnięciu wyglądają na surowe, bo są bardzo mięciutkie i prawie lejące, dopiero stygnąc nabierają twardości. Po miesiącu znów miękną i dopiero wtedy nadają się do jedzenia.

Zimne maluję lukrami - zwykłym białym z wody i cukru pudru. Powinien być bardzo gęsty. Podczas malowania, kiedy jest płynny wydaje się prawie przejrzysty, ale bieleje podczas twardnięcia uzyskując ostateczny efekt w ciągu około 24 h. Do czerwonego dodaję odrobinę soku malinowego, do brązowego trochę tłuszczu i dobrego kakao. Bardziej puchate elementy ozdabiałam wiórkami kokosowymi sypanymi na miękki lukier.

S m a c z n e g o !

A oto moja Pierniczkowa Galeria :)